Kiedy patrzysz na okladke tej ksiazki twoja uwage przyciaga postać ktora patrzy wprost na ciebie. Herbie Hancock starszy pan, opowiada historię swojego zycia. Jako mlody chlopiec otrzymal od swoich rodzicow niezwykly prezent, pianino. I w tym momencie pasowaloby napisac, ze od tego wlasnie daru chlopiec zaczal pasjonowac sie muzyka. Ale czy tak bylo..... Jest to także opowieść o życiu w ubogiej dzielnicy Chicago. Opowieść o fascynacji buddyzmem.Podczas lektury tej autobiografii mialam wrazenie, ze ta postac z okladki siedzi na przeciwko i opowiada o Milesie Davisie, o swoim pierwszym koncercie, o swojej ciezkiej pracy. Czy mozna jego osobe nazwac człowiekiem renesansu? Nie mnie to oceniac. Moge z czystym sumieniem powiedziec, rozumiem czemu moj chlopak tak uwielbia ta postac.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz